Opel Zafira 2.0DI 82KM - rodzinny zefirek
Wiosenna pora roku skłania do rodzinnych wypadów za miasto. Do tego typu aktywności idealny jest samochód w którym łatwo pomieścimy całą rodzinę i bagaż.
Jeśli wymienione funkcje uda się jeszcze połączyć z niskim spalaniem oraz tanimi kosztami eksploatacji, otrzymamy samochód idealny. Czy taki jest nasz testowy Opel Zafira? Przekonajmy się.
Opel Zafira pierwszej generacji trafił do sprzedaży w 1999 roku. Także w tym roku wyprodukowano nasze testowe auto. Samochód jest wyposażony w silnik diesla o pojemności dwóch litrów i osiąga moc 82KM (60kW). Dotychczasowy przebieg wynosi zaledwie (jak na 12-letnie auto) 116.000km.
Na pierwszy rzut oka auto wydaje się znaczenie większe od klasycznej osobówki z segmentu C, jednak nic bardziej mylnego. Zafira jest oparta na płycie podłogowej Opla Astry G (Astra II), jej długość to blisko 432cm, a szerokość to ponad 174cm. W porównaniu z Astrą G Zafira jest znacznie wyższa (ponad 168cm). Dla porównania Opel Astra II sedan ma 425cm długości i blisko 171 szerokości.
Stylistyka. Patrząc na Zafirę z boku widzimy samochód ze stosunkowo krótką maską, dużą przednią szybą oraz z obszerną powierzchnią szyb bocznych. Szyby są fabrycznie przyciemnione co korzystnie wpływa na komfort podróżowania zwłaszcza najmłodszych pasażerów. Duże drzwi zarówno przednie jak i tylne ułatwiają zajmowanie miejsc we wnętrzu Zafiry.
Przód Zafiry to duży zderzak z obszernym wlotem powietrza, a także reflektory oraz grill niemal identyczne jak w Astrze II. Tył to duża, przyciemniona szyba, duża pokrywa bagażnika oraz ładnie wkomponowane światła.
Mimo swoich 12 lat uważamy, że testowa Zafira wizualnie nie ma się czego wstydzić w porównaniu z nowszymi samochodami.
Wnętrze. Siedząc za kierownicą testowego Opla mimo wysokiej pozycji mamy wrażenie, że widoczność jest nieco ograniczona, a wszystko za sprawą grubych słupków przedniej szyby oraz słupków przedniej szyby bocznej.
Wszystkie przełączniki znajdują się w zasięgu ręki, zegary deski rozdzielczej są czytelne, widoczność do tyłu jest bardzo dobra.
Mankament stanowią materiały użyte do wykończenia wnętrza. Widać, że są podatne na uszkodzenia, a ich jakość mogłaby być nieco lepsza. Sam design podkreśla wyraźnie, że wnętrze w którym się znajdujemy zostało zaprojektowane jeszcze w poprzednim tysiącleciu i niestety mocno odbiega od wnętrz obecnie produkowanych samochodów.
Zajmując miejsce z tyłu mamy do dyspozycji zadowalającą ilość miejsca. Nie brakuje przestrzeni nad głową, czy miejsca na nogi. Mniej komfortowo, a nawet ciasno robi się w momencie gdy na tylnej kanapie zasiądą trzy dorosłe osoby, wtedy da się odczuć, że siedzimy w minivanie a nie w pełnowymiarowym vanie.
Komentarze
