115 lat Renault Voiturette
24 grudnia 2013 roku minie 115 lat od chwili, gdy w Wigilię 1898 roku na paryskiej rue Lepic,
Louis Renault zaprezentował pierwszy samochód własnej konstrukcji. Było to duże osiągnięcie w historii rodzącej się wówczas motoryzacji. Kilka miesięcy później powstała firma Societe Renault Freres – spółka braci Renault.
18. Arrondissement, czyli 18. dzielnica w Paryżu ma swój niezwykły klimat. Jest usytuowana na wzgórzu Montmartre, widać stąd niemal całą okolicę. Tu znajduje się słynna na całym świecie bazylika Sacré-Cœur oraz równie znany kościół Saint-Jean-de-Montmartre. Malownicze uliczki Montmartre od ponad stu lat przyciągają tłumy turystów. W jej centralnej części pnie się ku górze rue (ulica) Lepic. Niegdyś nosiła nazwę Chemin-neuf (nowa droga). W połowie XIX stulecia przemianowano ją na rue de l’Empereur, a 24 sierpnia 1864 roku nadano jej imię napoleońskiego generała, Louisa Lepic (1765-1827). Łączy bulwar Clichy z placem Jean-Baptiste-Clément. W latach 1886-1888 na trzecim piętrze kamienicy numer 54 mieszkał legendarny malarz, Vincent van Gogh i jego brat Theo. Klimat stromej uliczki do dziś hipnotyzuje nie tylko turystów. Wiele lat po wydarzeniu, o którym opowiemy, Yves Montand poświęcił temu magicznemu miejscu piosenkę „Rue Lepic”. W pobliżu mieszkali i tworzyli malarze, m.in. Camille Pisarro, Henri Matisse, Henri de Toulouse-Lautrec, Utrillo, Modigliani, Salvador Dalí i Pablo Picasso. Ulica ma 14 metrów szerokości i ponad 750 metrów długości. Znawcy Paryża dodadzą jeszcze, że kąt nachylenia jezdni rue Lepic wynosi 13 stopni i zmusza pieszych i rowerzystów do sporego wysiłku.
Współczesny turbodiesel dCi pokona stromą ulicę bez trudu mocą swoich 85 czy 110 koni mechanicznych. Jak pokonał stromą rue Lepic pojazd o mocy zaledwie półtora konia mechanicznego? Historia pierwszego samochodu skonstruowanego przez Louis Renault (1877-1944) i jego starszych braci, Fernanda (1865-1909) i Marcela (1872-1903), zaczęła się koło Billancourt pod Paryżem. Znajdowała się tam wiejska posiadłość rodziny Renault. W drewnianej szopie utalentowany Louis rozbierał i naprawiał mechanizmy, wykazując nieprzeciętny talent techniczny. Zasady działania i szczegóły budowy silnika spalinowego oraz innych mechanizmów poznał podczas stażu w zakładach Delaunay–Belleville w St. Denis koło Paryża. Zanim w 1904 roku zbudowano tam pierwszy samochód, wcześniej produkowano tam mechanizmy do parowozów i silników okrętowych. W ręce Louisa trafiały także uszkodzone silniki produkowane przez firmę Panhard, używane do napędu urządzeń rolniczych. Już w 1895 roku firma de Dion-Bouton zbudowała trójkołowiec z silnikiem benzynowym o mocy 0,75 KM. Zastosowano w nim wysokonapięciowy zapłon świecą elektryczną, przerywacz i akumulator. Trzy lata później, 21-letni wówczas Louis Renault, podjął decyzję o budowie samochodu własnej konstrukcji, samochodu na 4, a nie na 3 kołach, jaki budowała firma de Dion-Bouton w latach 1896-1898.
Renault zakupił jednocylindrowy, dolnozaworowy czterosuwowy silnik firmy de Dion Bouton o pojemności 198 ccm. Moc prototypowego pojazdu Renault to ok. 1,5 KM przy 500 obr./min. Silnik ważył ponad 23 kg. Wiadomo, że wersja z 1899 roku miała pojemność skokową 273 cm3 i niecałe 2 konie mechaniczne. Louis zbudował pierwszą na świecie manualną trzybiegową skrzynię przekładniową z bezpośrednim przełożeniem trzeciego biegu i biegiem wstecznym. Dzięki niej, mimo niewielkiej mocy Renault Voiturette mogło podjechać na wzniesienie rue Lepic. Skrzynia z przesuwnymi kołami zębatymi i trzema biegami była wówczas ogromnym przełomem technologicznym. Napęd na tylne koła był przekazywany za pomocą wału umieszczonego pod podłogą, co było wielkim przełomem konstrukcyjnym na skalę światową, ponieważ wcześniej – aż do czasu Benz Patent-Motorwagen Nummer 1. Carla Benza (1886) – napęd z silnika i przekładni był przekazywany na koła za pomocą łańcuchów, jak w ówczesnych bicyklach. Voiturette miał solidną ramę nośną ze stalowych kształtowników. Zawieszenie przednie składało się z belki nośnej i półeliptycznych resorów piórowych. Przy sztywnej tylnej osi także zamontowano resory piórowe. Hamulce ręczny i główny – sterowany za pomocą pedału – działały wyłącznie na tylną oś.
